Getuigenissen en ervaringen

Een mooie en leerzame ervaring met kinderen:

Ik wil graag een ervaring delen over iets dat me is overkomen toen ik als opvoedster in een lagere school werkte. Ik ben er altijd van overtuigd geweest dat kinderen - ook kleine kinderen - die in normale omstandigheden opgroeien, perfect in staat zijn om samenwerking te begrijpen en te beleven, om samen te werken volgens het democratisch principe.
Deze ervaring heeft mijn overtuiging nog versterkt.
klik hier voor de getuigenis van Fouzia_Tnatni

Getuigenis: verijdeling van een verkrachting met geweldloosheid:

De voorbije zomer, toen ik in Griekenland was om er deel te nemen aan een solidariteitsproject met migranten, werd ik aangerand door een jonge man die probeerde mij te verkrachten. Het was 8u ’s ochtends en ik was alleen aan het joggen in een stadspark.

Door daarna met mensen rondom mij erover te praten, heb ik beseft dat dit niet zomaar een ‘persoonlijke’ kwestie is: er zijn een aantal zaken die ik eruit heb geleerd die ook nuttig kunnen zijn voor andere mensen. Ik heb geprobeerd te begrijpen wat me in staat stelde uit de situatie te komen zonder ernstige letsels, het hoofd te bieden aan het vijandig gedrag van de politie zonder teneergeslagen te geraken, en er nu kalm over te kunnen praten. Ik denk dat dit me helpt om een zin te geven aan wat gebeurde. In deze tekst heb ik enkele gedachten neergeschreven, waarvan ik hoop dat ze nuttig kunnen zijn (voor mij zijn ze het zeker).
klik hier voor de getuigenis van Sara

Enkele indrukken van mensen die aan een traject deelnamen:

- Eén van de vele vaardigheden die ik ontwikkelde was om me beter in te leven in mensen die op het eerste zicht niets met me gemeen hebben.

- De twee begeleiders Pat en Corry Laura vulden mekaar perfect aan. Ik zag hun samenwerking als een lemniscaat.

- Geweldloos communiceren begint met liefde voor jezelf, het aanvaarden van je tekortkomingenen én je gaven. Als je op deze manier in je kracht staat, zijn er geen hindernissen om op een liefdevolle manier de ander tegemoet te treden.

- Het meest zinvolle van deze opleiding was de doorleefde ervaring van beide begeleiders. Hoe ze toepassen wat ze verkondigen op elk moment. Om van te leren ...

- Ik kreeg nog meer inzicht in het feit dat je zelf kiest hoe je naar een boodschap luistert, hoe je ze ontvangt. Je hebt dus zelf veel in handen en dus ook veel invloed op je eigen werkelijkheid.

Getuigenis van Peter, een ex-gedetineerde.
Een zeer bijzondere getuigenis

Een lichtgrijze herfstdag, oktober 2012. In een gezellig Brugs appartement maak ik kennis met Marie-Jeanne. Marie-Jeanne is vrijwilligster bij de Vuurbloem. Zij stelt vandaag haar huis, ondersteuning en enthousiasme ter beschikking voor een bijzonder verhaal. Het is het niet alledaagse levensverhaal van Peter, een man met een gewelddadig verleden, die mede door de contacten met de Vuurbloem een nieuwe weg is ingeslagen. Vandaag vertelt Peter over zijn verleden, heden en toekomst. Bedoeling is zijn kijk op wat hij deed en wat hij hieruit leerde op papier te zetten zodat dit ook anderen kan inspireren. Met Peter heb ik nieuwsgierigheid en leergierigheid gemeen, vandaar dat ik als ‘reporter’ mee aan de tafel zit. Geruggensteund door een goede voorbereiding samen met Pat en Marie-Jeanne, ben ik klaar voor het gesprek. Na het onthaal door Marie-Jeanne maak ik even later contact met Peter. Een grote man, volledig in het zwart gekleed, grijzig, bril op de neus. Aan zijn zijde zijn nicht Gina, gedurende gans de namiddag stil maar krachtig aanwezig als zijn steun en toeverlaat. We vertellen elkaar wie we zijn, drinken een tas koffie, eten een stuk taart, en overlopen de aanpak van het gesprek. Wat volgt zijn 4 boeiende uren.
klik hier voor de getuigenis van Peter

Brief van een moeder over haar zoon (die samen en apart voor hulp bij ons kwamen).

Het doet mij enorm deugd te weten dat er mensen zoals jullie bestaan!
Ik hoop dat Tom met zijn gevoelens van agressie zal kunnen omgaan, zeker op relationeel vlak, zodat ook eventuele kinderen daar niet mee geconfronteerd worden en de lijn verder zouden zetten.
Wat ik vaststel bij Tom is dat hij de laatste weken spontaan met mij komt praten, ik probeer het soms andersom, maar stel dan vast dat hij geen zin heeft om te praten, en het dan ook niet doet. Ik ondervind ook dat hij wat maturiteit begint te krijgen, als ik het zo mag stellen.

Hij heeft op school 3 testen afgelegd voor het rapport en hij heeft 91%. De juffrouw had gezegd dat hij een goede kennis heeft en als hij zich blijft inzetten zoals nu, dat ze hem volgend schooljaar eventueel naar de 3de graad zouden sturen...
Ik heb hem bijna de hemel in geprezen met al dat goede nieuws. Ik zag dat hij heel onwennig was omdat ik zo grappig deed. (Ik maakte vreugdedansjes en stak mijn duim in de lucht); hij is dit duidelijk nog niet gewoon.

Hij gaat nog altijd graag werken en de nieuwe baas is ook heel tevreden over hem, hij zegt dat Tom goed zijn best doet en ik heb hem gezegd dat mij dat enorm veel deugd doet. Vorige week kwam ik thuis van ’t werk; hij was in de oven frietjes aan het klaarmaken, heb hem gezegd dat ik het heel tof vind dat hij initiatief neemt. Hij vroeg zelfs of ik mee wou met hem om een nieuwe GSM te kopen, maar ik was die dag zo moe dat ik bedankt heb. Ik heb hem er wel bij gezegd dat ik het apprecieerde dat hij het vroeg aan mij, maar hoopte dat hij mij verstond dat ik moe was en dat was geen probleem.

Je ziet dat wij veel meer met elkaar moeten praten hé, hij is echt een lieve toffe jongen, maar het moet naar buiten komen ook hé ! Door ons verborgen verdriet kwam dat er niet van, ik ben er stellig van overtuigd dat zoals Tom nu zijn best doet en het komt echt uit hem zelf, dat het de goede kant op gaat. Soms zegt hij in gesprekken dat hij mij begrijpt of verstaat (wat hij vroeger nooit deed).
Hij weet ook heel veel, soms in gesprekken hoor ik hem dat zeggen, zo van ‘ja, ik weet dat’ en het gebeurt dat hij daar dan ook op in gaat. Soms geeft hij mij ook te verstaan dat hij meeleeft met mij, dat hij mij begrijpt.

Iets anders wat ik nog kan aanhalen is dat hij op een zondag met zijn fiets naar de turnvoorstelling van zijn halfzus geweest is (omdat hij het haar beloofd had) en dat hij daarna verstandig terug naar huis gekomen is. Ook als hij wat langer wegblijft van huis stuur ik hem een bericht of bel ik hem met de vraag om naar huis te komen, dan hoor ik geen geklaag, meestal komt hij dan onmiddellijk naar huis.

Ik denk te mogen zeggen dat deze veranderingen bij Tom toch zijn oorsprong vinden of gevonden hebben bij jou. Het heeft hem duidelijk tot nadenken aangezet. Ik ga daar, nu ik daar de kans toe heb, zoveel mogelijk op inspelen. Het is de moeite waard, en ik ben blij dat ik in Tom ben blijven geloven. Na het hard labeur van de voorbije maanden, geef ik mezelf de kans om weer een beetje op m’n positieven te komen, maar ik blijf op m’n hoede. Ik wil je bedanken voor alle mooie dingen die je bij Tom verwezenlijkt hebt, hij moet het zelf doen, maar jij hebt hem die kans gegeven.

Merciekes en tot binnenkort

Een ervaring van één van onze medewerkers ...

Onderweg
Op een avond in april was ik onderweg in de Oostendse binnenstad.
Vanwege een omlegging reed ik straatje in straatje uit, op zoek naar de hoofdweg.

Op een kruispunt - aarzelend of ik rechts of rechtdoor zou rijden - zag ik in de zwakverlichte zijstraat hoe midden op de rijweg een man tegen ‘iets’ aanschopte dat voor hem op straat lag.
Bij nader toezien zag ik dat het een vrouw was. Terwijl hij bleef schoppen, riep de man haar van alles toe. De vrouw huilde en tierde ...

Ik aarzelde even om door te rijden, doch ‘iets’ in mij sprak me aan...’ doe toch iets’....
Het leek even of ‘ik ‘ het niet was; die ‘kracht’ in mij stopte de wagen, zette de vier knipperlichten op en spoorde me aan om naar hen toe te gaan.

Bij het uitstappen aarzelde ik; ik werd ineens bang om zelf toegetakeld te worden.
Schuin achter mijn auto zag ik een groepje van twee en even verder een groepje van vier mensen die van op iets grotere afstand naar het gebeuren keken.
Dit stimuleerde mijn vertrouwen... ‘Als mij iets overkomt, komt me vast iemand ter hulp.’

Ik hoorde hoe de man de vrouw toeriep: ‘Sta op stom wijf, ...vooruit. Ge moe nie trunten... vooruit...’
Bij elke ‘sta op’ en bij elke ‘vooruit’ gaf hij haar een schop, zich niet bewust waar die aankwam. De vrouw kreunde en tierde.

Op een - naar mijn aanvoelen - veilige afstand voor de man én voor mezelf bleef ik staan. Ik wou vooral niet dichter komen dan ‘goed’ voor hem was.
- Meneer, kan ik u helpen?
De man schrok dat ik hem met ‘meneer’ aansprak.
- ‘Ze wil niet recht staan!... ‘Allez’ ...vooruit! (een schop)...‘sta op‘ ...(en weer een schop).
De vrouw lag midden op het smalle wegdek op haar zij, de knieën opgetrokken tegen zich. Met haar armen beschermde ze haar hoofd. Ze kroop even op haar knieën, de ellebogen op de straatstenen steunend, en viel terug neer.
- ‘Ik vermoed dat je bang bent dat mevrouw hier op straat kan overreden worden?! ...’
- ‘Ik kan haar hier toch niet laten liggen!... Ze wil gewoon niet...Allez, vooruit!’
Met zijn armen in de lucht zwaaiend, schopte hij deze keer tegen de stoeprand.
- ‘Ik vrees dat mevrouw niet meer kán rechtstaan. Zal ik u helpen om haar op het voetpad te brengen?
Ik kwam nu heel dichtbij. Een doordringende alcohollucht vermengd met zweet. Ik wachtte niet op een antwoord en boog me voorover, nam mevrouw onder de oksels en sleepte haar op het voetpad tot ze kon zitten met haar rug tegen de muur.
- ‘Komaan x, ...probeer op uw benen te staan,’ boog de man zich naar haar toe.
Ik merkte nu zelfs enige bezorgdheid in zijn houding en stem.
Ik legde mijn hand op haar schouder: ‘Gaat het ?’
De vrouw begon te huilen. Ze snikte. Het was een ander gehuil dan daarnet. Dit had iets van een ontlading.
Zelfs de man werd rustig nu. Onder zijn kwaadheid van daarnet schuilde vooral onmacht en bezorgdheid dat zijn vrouw zichzelf niet meer in veiligheid kon brengen en hij het alleen ook niet aankon.

Even overwoog ik of ik hen in mijn wagen veilig naar huis zou brengen, maar dat was net iets over mijn eigen grens: ‘Wat als de alcohol in hun maag er ineens uit wou?..’.
- ‘Meneer, ik denk dat mevrouw hier veilig zit. Zijn jullie op weg naar huis? Moet je nog ver? Zal ik een taxi bellen?’
- ‘De bus passeert hier ...( En ja hoor, wij stonden - en mevrouw zát - bij een bushalte)
‘en de chauffeur kent ons...’.
Ik begreep wat hij hiermee bedoelde en voelde aan dat ik kon gaan.

Ik ging terug naar mijn auto die nog steeds midden op de rijweg stond. De toeschouwers waren er ook nog. Ik keek nog even om; de man stond op de uitkijk en mevrouw zat rechtop en keek richting bus....

Terug in de wagen voelde ik pas hoe snel mijn hart klopte...het ‘klopte’ dat het oké was...en vóór me... zag ik de weg die ik zocht.

mj.

Regelmatig werken onze trainers in de gevangenissen waar zij vorming geven zowel aan cipiers/medewerkers als gedetineerden. Verschillende van onze vrijwilligers begeleiden ook op individuele basis zowel gedetineerden als ex-gedetineerden. Hieronder kan je 2 getuigenissen lezen van mensen die door één van onze vrijwilligers begeleid worden en hoe zij dit zelf ervaren.

Getuigenis van Nele Bruneel. Zij verblijft momenteel in de gevangenis van Brugge

Nele gaf toestemming om haar naam te vermelden.

Momenteel verblijf ik zes jaar in de gevangenis. Dat gaat gepaard met vele ups en downs.
Van de ene op de andere dag veranderde mijn zorgeloos leven in een ware strijd met mezelf. Ik ben hier beland door mijn eigen fout en daar heb ik altijd mijn verantwoordelijkheid voor genomen, maar ik kon het moeilijk plaatsen.

Hier ‘binnen’ word je grotendeels aan uw lot overgelaten, niemand zegt je waar je kunt zijn als je met een probleem zit of nood hebt aan een deugddoend gesprek. Je moet het hier zelf uitzoeken en zien te vinden, als het al te vinden is.
Hoe langer ik hier verbleef, hoe moeilijker ik het kreeg. Ik ben iemand die alles opkropt maar na een tijdje kan er niks meer bij en dan sta ik op ontploffen. Er is hier niets om u eens af te reageren en je moet oppassen of je krijgt er nog een tuchtsanctie bovenop.

Eind 2009 werd er hier een workshop georganiseerd rond ‘geweldloze communicatie’, door Corry-Laura en Ginette. We waren met 5 deelnemers en wisten niet wat we konden verwachten van de bijeenkomsten. Een beetje onzeker stapten we de ruimte binnen maar we werden direct vriendelijk ontvangen. Door de korte tijdsduur en het strikte uurregime van de gevangenis zijn we er direct aan begonnen om geen tijd te verliezen.
Algauw werd me duidelijk dat de manier waarop ik omging met de dingen in het leven hier ‘binnen’ maar ook van vroeger anders kon. Zelf ondervond ik ook dat ik het met vele dingen hier lastig had waar het eigenlijk niet nodig was. De kennismaking beviel mij dan ook heel zwaar. Op aanraden van Corry Laura schreef ik naar De Vuurbloem om de workshop verder te zetten met persoonlijke begeleiding.

Op 22 februari 2010 had ik de eerste ontmoeting met Marie Jeanne in de advocatengang. Ik was zenuwachtig en benieuwd om te zien wie er me kwam begeleiden. Ik was zeker aangenaam verrast en voelde me direct op mijn gemak bij haar. Ze komt spontaan, vriendelijk, openhartig, zelfzeker, warm en begripvol over ( er zijn er nog veel meer maar het is teveel om op te noemen), allemaal dingen die ik hier tussen de muren van de gevangenis weinig tegenkom.
Hoe meer ontmoetingen er kwamen, hoe meer ik van mezelf durfde prijsgeven en hoe meer we rond mijn problemen kunnen werken. Op papier staat het allemaal gemakkelijk uitgelegd, maar ik ben heel blij dat ik er met Marie Jeanne nog verder over kan praten want het is een stuk moeilijker om het toe te passen in het dagelijks leven.

Ik ben vooral blij dat ik mezelf voor een groot stuk beter leren kennen heb via deze bijeenkomsten. Ik versta ook beter hoe discussies/conflicten ontstaan en hoe je er kunt mee omgaan. Ik kan de dingen beter loslaten of bij de persoon laten waar ze bij toebehoren. Ik heb ook geleerd om meer naar mijn gevoelens en behoeften te luisteren en mij op een beter manier te uiten. Ik heb meer inzicht gekregen hoe het anders kan.

Bij mezelf ervaar ik zeker al verandering. Ik ben rustiger geworden, kan beter omgaan met bepaalde situaties en denk meer na over de manier waarop ik dingen zeg.
Het contact met mijn familie is er op verbeterd omdat zij ook ondervinden dat ik aan ’t groeien ben.
Het moeilijkste voor mij blijft om de theorie toe te passen. Soms lukt het me en soms besef ik wel dat ik niet op een verbindende manier reageer en ben dan al blij dat ik het besef dat het anders kan.
Ik hoop dat we nog een tijdje kunnen doorwerken en ik verder kan groeien in deze manier van omgaan.

Nele Bruneel juni 2010

Getuigenis van Hans Verheire die momenteel verblijft in Leuven Centraal

Zo'n 7 jaar terug leerde ik De Vuurbloem kennen. Na een eerste ontmoeting met de begeleidster - die me tot op heden nog steeds bezoekt - vond ik de thema's en leerstof zeer boeiend en leerzaam. Dit nog steeds. Ik heb er heel veel uit geleerd en heb de geweldloosheid en conflicthantering al goed onder de knie.

Mijn evolutie is er heel goed op vooruit gegaan. Dit verneem ik ook vaak van m'n begeleidster. Dus de inhoud van de thema's, lessen, gesprekken enz., enz. betekenen heel veel voor mij en zijn een doel geworden in mijn leven nu, en na mijn detentie.

Nog dit: van harte dank aan de Vuurbloempjes. Dankzij jullie ben ik de persoon geworden die ik vandaag ben: allert, geduldig, rustig en geweldloos. Vaak geef ik hetgeen ik geleerd heb aan anderen door.

Dank u!